Możni Nekronów, czyli ich Lordowie i Arcylordowie to elita nekrońskiego społeczeństwa obdarzona znacznie lepszymi ciałami, niż reszta ich rodaków.
Nekroński Lord z ludzką czaszką w dłoni
Cechy[]
Podstawową różnicą pomiędzy Lordem, a jego niższym pobratymcem polega na pełnym zachowaniem wszystkich ambicji, wspomnień i charakteru możnego. Ponadto procesy myślowe Lordów przebiegają szybciej i sprawniej niż w czasie krwi i kości. Ich ciała są także mocniejsze, silniejsze i szybciej ulegają samonaprawie.
Hierarchia[]
Tak jak w całym unormowanym społeczeństwie, tak i możni podlegają określonemu porządkowi. Wszak na każdej z planet może znajdować się kilkuset arystokratów, a każdy mógłby chcieć pokierować swym światem w inną stronę.
Na każdej planecie tylko jeden Nekron posiada władzę nad pozostałymi. W przypadków Światów Zewnętrznych lub Centralnych są to Lordowie. Arcylordowie panują nad Światami Koronnymi bądź nad najzacniejszymi planetami centralnymi. Faeronowie zaś z reguły rządzą nad całymi układami i im podlegają wszyscy pozostali Nekroni danej dynastii.
Nekroński Lord z Kosą Bojową
Przywiązanie do bogatej tytulatury istniało na długo przed biotransferem. Zakorzenione przetrwały do dziś w niezmienionej formie. Jeśli chodzi o Faeronów, Arcylordów i Lordów sprawa jest prosta. Jednak istnieją setki innych stanowisk i urzędów często nie mających praktycznych funkcji ale i tak pozostające w świadomości Nekronów. Grywarsi, wymarksi, tantrasi etc. to jedynie najprostsze przykłady. Niemal każda z dynastii dysponuje innym systemem. Pracą ponad miarę śmiertelnych jest dostosowanie protokołów, gdy zostanie podbita planeta należąca do innej. Oczywiście jakiś Arcylord może nakazać zmianę tytułów innym Nekronom ale musi się liczyć ze znacznym oporem i niezadowoleniem przywiązanych do swoich stanowisk. Poza tym takie zajęcia jak zmiany protokołu są tylko jeszcze jednym sposobem na zabijanie wieczności.
Bywa też tak, że któryś z Lordów rzuca wyzwanie swemu panu. Zdarza się, iż wówczas ten ustępuje nie widząc w tej chwili szansy na zwycięstwo. Jednak nie zawsze androidalna natura Nekronów przeważy, gdy zwycięstwo oznaczać może władzę nad wyjątkowo cennym terenem. Wtedy dochodzi do otwartej wojny domowej. Choć takie sytuacje należą do rzadkości, ponieważ dziś Nekroni zdolni do samo naprawy nie tak szybko ustępują z pola bitwy. Wewnętrzna walka może trwać latami a nawet stuleciami i nie zostać doprowadzona do końca.
Świta[]
Każdemu Faeronowi i Arcylordowi przysługuje Królewska Świta sprawująca funkcje doradcze. Poza zgromadzeniem mędrców, która nie ma faktycznego przełożenia na decyzję władcy, stanowi ona jego najbliższe otoczenie. Oprócz Krypteków należeć do niej mogą lojalni Lordowie, a w przypadku Faeronów Arcylordowie. Mimo, że czas ciała dawno minął dużą rolę odgrywają silniejsze niż kiedykolwiek więzy rodzinne. Choć warto zauważyć, że Kryptekowie wyjątkowo rzadko oficjalnie zostają przyjęci do świty.
Nawet najmniejsi z możnych utrzymują swoje drobne świty składające się z prostszych Nekronów o ograniczonym intelekcie. Mimo wszystko mogą służyć za podtrzymanie pozorów znaczenia i pomóc w lepszym prezentowaniu się wśród arystokracji.
Wojny[]
Nekroński Arcylord rusza do walki ze Ultramarine
Jedną z podstawowych metod na okazanie podwładnym swej wyższości jest osobiste poprowadzenie armii przeciwko obcym rasom. Większość z Lordów nie uznaje ich za nic więcej ponad robactwo, które należy wytępić za wszelką cenę. Oznacza to swobodne korzystanie z zabójstw i zasadzek. Nieliczne gatunki są traktowane przez nielicznych nekrońskich władców za godne honoru, chyba, że zostaną do tego zmuszeni przez Pretorian.
Na polu bitwy Lordowie są niemal niepowstrzymaną siłą. Zdolni do gruchotania kości w dłoniach i wytrzymywania przeciwpancernych pocisków istnieją nieliczne przeszkody, które są gotowe im się przeciwstawić i ograniczona liczba osób, które dadzą radę przeżyć jego ciosy. Jednak najgroźniejszym elementem Lorda nie jest jego broń lecz wola zdolna do natchnienia jego armii i utworzenia z niej niezwyciężonych zastępów.
Źródła[]
- Warhammer 40 000. Kodeks. Nekroni, praca zbiorowa, tłum. Tomasz Kowalik; Paweł Kowalik; Michał Szałański, UK Nottingham 2011, str. 11